Do Niżnego Nowgorodu jechali głównymi, pełnymi tirów drogami, później przez lasy i rosyjskie bezdroża. Na początku podróży namioty rozbijali przy ludzkich osiedlach, potem w głębokich lasach, jak najdalej od ludzi.

Agnieszka Martinka, spiritus movens wyprawy, powtarzała jednak za swoim ojcem: „Prosty Rosjanin ma serce na dłoni”. W Makariewie nad Wołgą rowerzystów gościł pop Vladimir.

Duchowny mieszka w szopie, bani zamienionej w mieszkanie. Kiedyś był polarnikiem i zagorzałym komunistą. Odmieniła go śmierć kliniczna i sny. – Coś ty synu zrobił ze swoim życiem – powiedziała mu we śnie żyjąca matka. Gdy wrócił cudownie do zdrowia, skończył teologię i wybrał służbę Bogu. W Moskwie zostawił żonę i córkę, a sam objął parafię w głębi Rosji. Teraz, aby porozmawiać ze swoimi parafianami, każdego dnia musi przejść około 40 km.

Jeszcze długie włosy Agnieszki Koper nie wyschły po szczodrym błogosławieństwie ojca Vladimira, a wędrowców powitała 80-letnia babuszka Zina. – Mój mąż wierzył w Stalina i dawno szlag go trafił, a ja potajemnie wierzyłam w Boga i dalej żyję – opowiadała życzliwa staruszka.

Im bliżej znajdowali się celu wyprawy, tym mocniej lało. Niebo nad ruinami w Połowince spowiła zaś gęsta mgła. – Tyle wysiłku, by tu dotrzeć, a Ty mi, Boże, dajesz taką pogodę – żaliła się Agnieszka. Ale Bóg wiedział, co robi. Mgła była potrzebna, podkreśliła nędzę i rozpacz tego miejsca.

Zdzisław Martinka dziesiątki razy oglądał zdjęcia przywiezione przez córkę. Największe wrażenie wywarły na nim fotografie eskortowanych więźniów... W Rosji wciąż można zobaczyć funkcjonujące obiekty, ogrodzone drutem kolczastym.

Po obejrzeniu ponad dwugodzinnego pokazu slajdów i wysłuchaniu barwnych opowieści z wyjazdu na Ural przyszła kolej na podpisywanie książki: „Szybsza niż lew” – relacji z wyprawy dookoła Jeziora Wiktorii. Czytelnicy, oprócz autografu bohaterki wieczoru, otrzymali od niej również osobistą dedykację. Niektórzy nawet snuli z nią plany wspólnych podróży rowerowych…