Einar Kárason „Sztormowe ptaki”, tłum. Jacek Godek, wyd. Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2019.

„Kiedy uwolnili się od szalup ratunkowych, statek na chwilę stał się lżejszy i bardziej sterowalny, ale znów zaczął nabierać ciężaru i przechylać się na burtę. I tak został, nie wracał jak wahadło, więc konieczność usunięcia lodowca z wind trałowych przed mostkiem i z ciągle zalewanego forkasztelu stała się sprawą życia i śmierci. Przejście na dziób groziło wprawdzie utratą życia, ale innego wyjścia nie było.” – s. 82

Wyprawa na połów karmazyna nie zwiastowała żadnych problemów. Co prawda był środek zimy, ale załoga nie pierwszy raz wypływała na zimne morze. Lata doświadczenia robią swoje, a młodość i zapał często też są na wagę złota. Sieci zapełniły się szybko, więc powrót do domu był tylko kwestią czasu. Dobra passa została jednak przerwana przez załamanie pogody. Burza niestraszna wilkom morskim, które niejedno przetrwały, przybierała na sile. Tym razem okazało się, że żywioł jest nieobliczalny, a powrót do domu stanie pod znakiem zapytania.

Wysokie fale, przenikający do szpiku kości mróz, zamarzająca na całym statku woda, która obciąża go, ciągnąc na dno i niekończąca się praca. Litry parzonej kawy i kilogramy pieczonego mięsa. Strach zaglądający w oczy, wycieńczenie kolejnymi obowiązkami i nierówną walką z lodem oraz falami. „Sztormowe ptaki” opowiadają historię, która wydarzyła się naprawdę i niejednego starego marynarza przejmuje grozą. Na rozszalałym morzu słychać sygnał s.o.s., który wysyłają kolejne jednostki. Czy bohaterom uda się wrócić?

Einar Kárason stworzył bardzo hermetyczną powieść, która choć dobra, niekoniecznie trafi do szerokiego grona odbiorców. Znajdziecie tu dużo specyficznego, morskiego słownictwa oraz szorstki i surowy styl. Silni bohaterowie kontrastowani ze słabszymi załogantami, charakterystyczni dla swojego fachu, to osobliwe postaci. Choć ciekawy to mocno zdystansowany opis wydarzeń sprawiał, że trudno było mi odczuć i wyobrazić sobie emocje towarzyszące załodze. Autor oddaje dynamiczną walkę bardzo szczegółowo, a jednak między nim a czytelnikiem jest jakaś bariera. Być może z tego powodu określę „Sztormowe ptaki” lekturą dla koneserów i wielbicieli morskich opowieści.