Bardzo pomogło mi również traktowanie moich wypraw dziennikarskich zadaniowo. Jednego dnia patrzyłem na krwawe konflikty zbrojne, a następnego wracałem do domu i umawiałem się z synem na wspólne oglądanie meczu. Wielu mnie pyta, jak to możliwe? Czy nie odciska to na mnie piętna, nie działa na mnie destrukcyjnie? Sam zaczynam się zastanawiać, czy wszystko ze mną w porządku, skoro znajomi korespondenci, fotoreporterzy zapisują się do klinik psychiatrycznych, a ja nie. Ale ja potrafiłem do tego podejść zadaniowo. Poza tym po powrocie do domu ze wszystkiego zdawałem relację najpierw swojej żonie, potem pisałem jeden tekst, drugi, pisałem książkę… i w ten naturalny sposób oczyszczałem się, odreagowywałem. Choć też zastanawiam się, czy nie pójść do specjalisty, bo po ostatnim pobycie w Gruzji nasilił się mój lęk wysokości. Do tego stopnia, że nawet kiedy jadę wiaduktem, muszę zwolnić do 30 km/h.To tyle relacji ze spotkania. Była też mowa o polityce, o tym, kto zaczął wojnę, pojawiły się różne nazwiska, obrazy z Gruzji, Afganistanu czy Afryki, ale nie dla każdego mogły być one zrozumiałe. Ważne, że była to pasjonująca opowieść człowieka, który wiele widział i przeżył, i dalej chce oglądać i opowiadać, bo dalekopis wciąż wypluwa nowe depesze. Chce oglądać i opowiadać, ale już z innej perspektywy.